Ego zegt: Ik wil bewijzen dat ik KAN. Je wil iets laten zien. Dat ik rechtop kan staan. Dat ik dit loopje kan doen. (Wat natuurlijk extra lastig en pijnlijk wordt als je een blessure hebt en al niet zo stevig op je benen staat)
De miscommunicatie is ook een miscommunicatie met jezelf. Ik verwar de stem van mijn ego denk ik met de waarheid. Mijn ego wordt mijn waarheid, mijn basis en gevoel van eigenwaarde dat dwingend tot mij spreekt. Sta dan op, perform dan, laat zien dan! Dat je dit trucje kan.
Laat zien dat je op water kan lopen. De klim kan maken. De wind kan trotseren zonder te kapseizen. Laat zien dan! Bewijs het dan aan mij, hij, zij, aan hen..
Ik zie het ego als een grote berg. Of kleine. Dat hangt ervan af. Uitvlakken is dat de berg kleiner en vlakker wordt. Dat het gevoel, die drang van jezelf willen laten zien en bewijzen, langzaam maar zeker verdwijnt.
Er zijn patronen in je leven die de berg laten staan, verharden, of groter maken. Andere die het afvlakken en afbreken.
Als je ego groot blijft, kan je eigen herstel erdoor flink gehinderd worden. Het zit rust en plezier flink in de weg! Ego dat lastige paden wil bewandelen en frustratie en pijn oproept. Koud en onbegrepen op je eigen berg zitten.
Uitvlakken is ervoor kiezen om jezelf niet te hoeven bewijzen. Om nederigheid aan te doen. Schaamte te weigeren. Want zij maakt dat in de vlakte te staan onprettig aanvoelt. Geen rust in de laagte te hebben. Want schaamte zegt dat in mijn breekbaarheid geen kostbaarheid is, maar in de hoogte van de ego-berg ik pas kan ademen. Ik mij zeker kan voelen.
Schaamte brengt onrust in de vlakte. En valse rust in de hoogte.
Aanbid je ego niet, maar geef je ego de kans om zich te uitten. Schijn er licht op. Klopt het wel wat je ego zegt in het licht wat waar is over jezelf?
Ego, waarom wil je dit zo graag? Het is alsof je iets goed te maken hebt.. Alsof je niet genoeg bent zoals jij werkelijk bent.
